I wyobraź sobie naszą kolejną wizytę w Weronie. Pierwszą z Gwiazdami. Pojechaliśmy wagonikiem typu Gubałówka czy góra Żar na wzgórze w ramach atrakcji dla dzieciaków. dzieci biegają sobie swobodnie, bo to przecież Włochy – kraj, gdzie dziecko jest kimś wyjątkowym. Gdzie może się czuć bezpiecznie. Teren delikatnie opada w stronę murku i zapierającego dech w piersiach widoku. EM siedzi sobie już na murku i na nas czeka. Ja spacerkiem z naszą włoską częścią rodziny zbliżam się do niego. Przed nami biegną Gwiazdy. Nie spuszczam ich z oczu. EM odwraca głowę w stronę widoku. W tym czasie moja młodsza córka Zet wskakuje. Tak, dosłownie wskakuje na murek. Mnie paraliżuje. Oblewa mnie zimny pot, bo jestem z 10 metrów od niej. Mam miliard myśli w głowie i nanosekundę, by podjąć właściwą decyzję. EM musi ją zdjąć z murku. Ale jak go zawołać skoro odwrócony. Nie mogę krzyknąć. Byłby to krzyk przepełniony panicznym lękiem. Wystraszyłby Zet na bank. Nie chcę nawet myśleć o następstwach. Wszystkimi siłami, jakie posiadam zdobywam się na ryzyko spokojnego, stanowczego tonu w nadziei, że eM usłyszy. Wypowiadam tylko jego imię. Ta chwila, w której czekam na skrzyżowanie naszych spojrzeń trwa wieki. Coś mi każe zerwać się z mocą krótkodystansowca, by złapać. Ale może się wystraszy lecącą do niej w szale matką. Straci równowagę. Odpada. Czekam… Patrzy na mnie eM. Nic nie mówię. Kładę palec na ustach, palcem drugiej ręki wskazuję na chwiejące się obok eM nad przepaścią 16-kilowe ciałko. Zamieram… A wraz ze mną wszyscy w koło.
Złapał ją. Normalnie wziął za fraki. Postawił na chodniku i gdy dotarło do niego, co miało się stać, ścisnął ją z całych sił. Ona totalnie nieświadoma. Może lepiej…
Mogłam stracić ją na zawsze. Tam na dole u stóp zbocza mogła zostać po niej mokra plama. Nie przewidziałam. Nie pamiętałam niskiego niezabezpieczonego murku. Poczułam się bezpiecznie w kraju przychylnym dzieciom. I w kraju tym mogłam dziecko stracić. Wspomnienie tego momentu nigdy się nie przedawni w mojej głowie. Pamiętam szum drzew, pamiętam delikatny ciepły powiew wiatru i beztroskie pokrzykiwania moich Gwiazd. I trwogę. Tylko do pewnego momentu odtwarzam ten widok w pamięci. Potem cięcie. Nie mogę. Wypieram wszystko. To zbyt ciężkie. A widok taki żywy.
Piszę o tym, bo są wakacje. Łazimy, zwiedzamy, luzujemy się, dajemy dzieciakom swobodę. Sekunda nieuwagi może doprowadzić do nieszczęścia. Pociągi, samochody, utopienia, otwarte okna, poparzenia, zakrztuszenia, silne zatrucia – nie masz monopolu na szczęście. Nie myśl, że wszyscy tylko nie twoje dzieci. Możesz być czujna jak ważka, a tu masz – moment i pozamiatane.
Nie chcę nawet myśleć o bólu, rozpaczy i pustce po stracie dziecka. Nie jestem sobie w stanie wyobrazić. Gdy rodzice przeżywają swoje dzieci, to zaburza naturalną kolej rzeczy.
Miejmy oczy dookoła głowy. Darujmy sobie lekkomyślność i lakoniczne podejście. Przewidujmy dziecko jak ruchy w szachach. Ufajmy, ale nie bezgranicznie.
Jeśli podoba Ci się, co napisałam, polub i udostępnij tekst znajomym.
Skomentuj, proszę, to dla mnie bardzo ważne.
Polub mój fanpage na Facebooku , by być na bieżąco z moimi wpisami.
Śledź mnie na Instagramie – może Cię czymś zaskoczę.
Coś się za szybko wysłało. Chyba zawsze tak jest że myślimy że nam czy naszym rodzinom nic nie grozi. A jeśli słyszymy że jakiemuś dziecku coś się stało to pewnie winna jest nieodpowiedzialna matka, a ojciec pewnie piwo w tym czasie pił. Doskonale rozumiem co mogłaś czuć w tamtej chwili. Wiem że wystarczy chwila by doszło do nieszczęścia. Sama kiedyś przeżyłam taki straszny moment, że omal mi się 5 letnia córka nie utopiła. Byliśmy w „wypasionym” aquaparku na zagranicznych wakacjach. Mąż zajmował się drugim, młodszym dzieckiem, ja z córką poszłam pozjeżdżać ze ślizgawki typu zakręcona tuba. Zjezdzalysmy już z niej wielokrotnie, zazwyczaj ja pierwsza, by łapać na dole córkę, lub córka siadała przede mną i zjezdzalysmy razem. Tym razem miało być tak samo, córka usiadła na górze zjeżdżalni,… Czytaj więcej »
Trzeba być czujnym. Gdy zaczną się kalendarzowe wakacje, ponownie opublikuje ten post ku przestrodze. Prawda jest taka, że bardzo często ten opisany przeze mnie obraz staje mi przed oczami i za każdym razem autentycznie mam ciarki. Do dziś nie wiem, jak to się stało, że nic się nie stało. Podobną sytuację miałam też innych wakacjach. Siedziałam na wale wzdłuż promenady i karmiłam 3-miesięczną córkę będąc „uziemiona” podczas, gdy 2-letnia Nel chodziła po tym wale. Niby szeroki, ale straciła równowagę i de facto leciała nie na chodnik, lecz na głazy z drugiej strony wału. W ostatniej chwili złapał ją tato. Ja do końca dnia nie wydusiłam z siebie ani słowa… Dzieci giną przez nasze głupie, małe błędy i nieuwagę.
O MNIE
Z głosem budzika mój mózg wchodzi na maksymalne obroty i pozostaje w tym stanie aż nocne zmęczenie nie zwali mnie z nóg. Myślę, więc jestem - to mnie określa. Myśli ulotne, więc imperatyw każe pisać. Pisać dla Was.
Bardzo mądry tekst
I ważny.
Bardzo mądry tekst. I ważny.
Coś się za szybko wysłało. Chyba zawsze tak jest że myślimy że nam czy naszym rodzinom nic nie grozi. A jeśli słyszymy że jakiemuś dziecku coś się stało to pewnie winna jest nieodpowiedzialna matka, a ojciec pewnie piwo w tym czasie pił. Doskonale rozumiem co mogłaś czuć w tamtej chwili. Wiem że wystarczy chwila by doszło do nieszczęścia. Sama kiedyś przeżyłam taki straszny moment, że omal mi się 5 letnia córka nie utopiła. Byliśmy w „wypasionym” aquaparku na zagranicznych wakacjach. Mąż zajmował się drugim, młodszym dzieckiem, ja z córką poszłam pozjeżdżać ze ślizgawki typu zakręcona tuba. Zjezdzalysmy już z niej wielokrotnie, zazwyczaj ja pierwsza, by łapać na dole córkę, lub córka siadała przede mną i zjezdzalysmy razem. Tym razem miało być tak samo, córka usiadła na górze zjeżdżalni,… Czytaj więcej »
Trzeba być czujnym. Gdy zaczną się kalendarzowe wakacje, ponownie opublikuje ten post ku przestrodze. Prawda jest taka, że bardzo często ten opisany przeze mnie obraz staje mi przed oczami i za każdym razem autentycznie mam ciarki. Do dziś nie wiem, jak to się stało, że nic się nie stało. Podobną sytuację miałam też innych wakacjach. Siedziałam na wale wzdłuż promenady i karmiłam 3-miesięczną córkę będąc „uziemiona” podczas, gdy 2-letnia Nel chodziła po tym wale. Niby szeroki, ale straciła równowagę i de facto leciała nie na chodnik, lecz na głazy z drugiej strony wału. W ostatniej chwili złapał ją tato. Ja do końca dnia nie wydusiłam z siebie ani słowa… Dzieci giną przez nasze głupie, małe błędy i nieuwagę.